Wydawca treści
Polskie lasy
Polska jest w europejskiej czołówce, jeśli chodzi o powierzchnię lasów. Zajmują one 29,2 proc. terytorium kraju, rosną na obszarze 9,1 mln ha. Zdecydowana większość to lasy państwowe, z czego prawie 7,6 mln ha zarządzane jest przez Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe.
W Polsce lasów wciąż przybywa. Lesistość kraju zwiększyła się z 21 proc. w roku 1945 do 29,2 proc. obecnie. Od roku 1995 do 2011 powierzchnia lasów zwiększyła się o 388 tys. ha. Podstawą prac zalesieniowych jest „Krajowy program zwiększania lesistości", zakładający wzrost lesistości do 30 proc. w 2020 r. i do 33 proc. w 2050 r. Lasy Polski są bogate w rośliny, zwierzęta i grzyby. Żyje w nich 65 proc. ogółu gatunków zwierząt.
Lasy rosną w naszym kraju na glebach najsłabszych, głównie z powodu rozwoju rolnictwa w poprzednich wiekach. Wpływa to na rozmieszczenie typów siedliskowych lasu w Polsce. Ponad 55 proc. powierzchni lasów zajmują bory. Na pozostałych obszarach występują siedliska lasowe, głównie mieszane. Ich niewielką część stanowią olsy i łęgi – niewiele ponad 3 proc.
W latach 1945-2011 powierzchnia drzewostanów liściastych na terenach PGL LP wzrosła z 13 do ponad 28,2 proc.
Na terenach nizinnych i wyżynnych najczęściej występuje sosna. Rośnie ona na 64,3 proc. powierzchni leśnej w PGL LP oraz na 57,7 proc. lasów prywatnych i gminnych. W górach przeważa świerk (zachód) oraz świerk z bukiem (wschód). Dominacja sosny wynika ze sposobu prowadzenia gospodarki leśnej w przeszłości. Kiedyś monokultury (uprawy jednego gatunku) były odpowiedzią na duże zapotrzebowanie przemysłu na drewno. Takie lasy okazały się jednak mało odporne na czynniki klimatyczne. Łatwo padały również ofiarą ekspansji szkodników.
W polskich lasach systematycznie zwiększa się udział innych gatunków, głównie liściastych. Leśnicy odeszli od monokultur – dostosowują skład gatunkowy drzewostanu do naturalnego dla danego terenu. Dzięki temu w latach 1945-2011 powierzchnia drzewostanów liściastych na terenach PGL LP wzrosła z 13 do ponad 28,2 proc. Coraz częściej występują dęby, jesiony, klony, jawory, wiązy, a także brzozy, buki, olchy, topole, graby, osiki, lipy i wierzby.
W naszych lasach najczęściej występują drzewostany w wieku od 40 do 80 lat. Przeciętny wiek lasu wynosi 60 lat. Coraz więcej jest drzew dużych, liczących ponad 80 lat. Od końca II wojny światowej ich powierzchnia wzrosła z 0,9 mln ha do prawie 1,85 mln ha.
Raporty o stanie lasów w Polsce
Najnowsze aktualności
Wspólnie dla dobra lasu i lokalnych społeczności
Wspólnie dla dobra lasu i lokalnych społeczności
20 listopada w siedzibie Nadleśnictwa Strzyżów odbyło się pierwsze spotkanie Zespołu Lokalnej Współpracy
Czym są Zespoły Lokalnej Współpracy i jaki jest cel ich powołania? Aby odpowiedzieć na te pytania, trzeba wyjść od wyjaśnienia uporządkowanego przepisami prawa i instrukcjami zarządzania przez PGL LP zasobami leśnymi stanowiącymi dobro wspólne. Nadleśnictwa prowadzą gospodarkę leśną w oparciu o dokument o nazwie Plan Urządzenia Lasu (PUL). Na tę dokumentację składają się: opis ogólny lasów oraz terenu nadleśnictwa (charakterystyka), program ochrony przyrody, ocena oddziaływania planu na środowiska oraz materiały kartograficzne (mapy). Dokumenty te w szczegółach określają zadania z zakresu gospodarki leśnej, które są realizowane w nadleśnictwie. Plan urządzenia lasu sporządzany jest na 10 lat.
Na etapie opracowywania planu jego projekt czy założenia do planu są upublicznione i podlegają konsultacjom społecznym, co wynika z przepisów prawa. Konsultacje odbywające się w dotychczasowym kształcie winny być uzupełnione i poparte dialogiem społecznym prowadzonym ze wszystkimi zainteresowanymi korzystaniem z zasobów leśnych stronami tj. przedstawicielami samorządów, lokalnej społeczności, lokalnych organizacji zajmującymi się ochroną środowiska i przyrody, turystyką czy edukacją społeczeństwa. I ten dialog ma odbywać się w ramach Zespołów Lokalnej Współpracy.
Zespoły Lokalnej Współpracy to nowość dla nadleśnictw. Nie jest natomiast czymś nowym współpraca z jednostkami samorządowymi, podmiotami organizującymi turystykę, instytucjami dbającymi o środowisko i przyrodę czy edukującymi społeczeństwo w zakresie korzystania ze środowiska. Ta współpraca była i jest realizowana na każdym etapie obowiązywania planu urządzania lasu i w różnych zakresach działalności, a jej wyrazem są wspólnie zadania służące turystycznemu udostępnianiu lasu, np. ścieżki edukacyjno-przyrodnicze, wiaty turystyczne.
Zadaniem Zespołu Lokalnej Współpracy będzie rozpoznanie i sformułowanie potrzeb w zakresie zagospodarowania turystyczno-rekreacyjnego obszarów leśnych czy kształtowania w wybranym fragmencie innych szczególnych funkcji lasu wynikających np. z jego położenia w granicach miast czy w bliskim ich sąsiedztwie. W dalszej perspektywie rozwiązania powstałe w ramach prac Zespołu i konsultowane z nadleśnictwem mogą i powinny być wykorzystywane do tworzenia nowego projektu planu urządzenia lasu, w tym do wyznaczenia lasów o zwiększonej funkcji społecznej.
Zespół Lokalnej Współpracy powołany przy Nadleśnictwie Strzyżów liczy 15 członków reprezentujących gminy z terenu Nadleśnictwa, podmioty zajmujące się organizowaniem turystyki w regionie, przyrodników i świat nauki, jak również społeczników i przedsiębiorców z sektora leśno-drzewnego. Podczas pierwszego spotkania spośród członków Zespołu został wybrany przewodniczący i zastępca przewodniczącego. Na spotkaniu umówiono uregulowania prawne, z których wynika obowiązek powołania Zespołu Lokalnej Współpracy oraz zadania i cel ich powołania, zaprezentowano ogólne informacje o Nadleśnictwie Strzyżów i zadania z zakresu gospodarki leśnej. Spotkanie było również okazją do rozmowy i dyskusji oraz wymiany poglądów na temat wyzwań współczesnego leśnictwa, roli i znaczenia lasów, panujących i zmieniających się trendów w korzystaniu z lasu.